Metoda glottodydaktyki – to innowacyjna metoda nauki czytania i pisania. Pozwala całkowicie odmiennie (w porównaniu do metody tradycyjnej) spojrzeć na rozwój językowy dziecka. Daje możliwość indywidualnego podejścia do każdego młodego człowieka, pozwala dziecku rozwijać się we własnym tempie, rozbudza je poznawczo, uczy logicznego myślenia, rozwija sferę motywacyjną. Dzięki tej metodzie dzieci posługują się piękną i poprawną polszczyzną, chętnie samodzielnie czytają książki. Glottodydaktyka daje szansę każdemu dziecku na sukces w szkole i ułatwia start w dorosłe życie.

Metoda pedagogiki zabawy – polega na wykorzystaniu w procesie dydaktyczno-wychowawczym różnych zabaw muzyczno-ruchowych oraz tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współdziałania w grupie, wyzwala aktywność, pobudza dzieci do ekspresji muzyczno-ruchowej. Takie ćwiczenia w grupie ułatwiają komunikację interpersonalną i uatrakcyjniają zajęcia edukacyjne.

Metoda ruchu rozwijającego – została stworzona przez Weronikę Sherborne. Jest to system ćwiczeń i zabaw ruchowych, propagowany na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci. Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni i działania w niej, pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi.

Metoda „Dziecięca matematyka” – została stworzona przez Edytę Gruszczyk-Kolczyńską. Jej celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych. W edukacji matematycznej ważne jest to, aby mieć świadomość, w jaki sposób uczą się dzieci w wieku przedszkolnym. Nie należy kształtować pojęć matematycznych przy pomocy słów, poprzez wyjaśnianie czy opowiadanie. Najważniejsze są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne.

Metoda Carla Orffa – polega na twórczym obcowaniu z muzyką, realizującym się w różnych formach ruchu i tańca, w śpiewie, mowie, grze na instrumentach, pantomimie. Tworzenie, odtwarzanie i słuchanie stanowią integralną całość, a rozumiana w ten sposób aktywność muzyczna służy twórczemu rozwojowi. Nie ma w tym systemie miejsca dla bierności, bo zrozumieć i odczuć sens jego idei można jedynie wówczas, gdy samemu aktywnie się uczestniczy we wspólnym działaniu.

Metoda Klanzy – to powtarzalny sposób organizowania spotkań ludzi. Dla maluchów to przede wszystkim ruch i dobra zabawa, które pomagają nam wejść w grupę i zrozumieć otaczający nas świat.

Mali badacze – Metoda projektów – polega na praktycznym działaniu dotyczącym realizacji pewnego zadania które zaproponowały dzieci lub nauczyciel. Nauczyciel jest tu jedynie osobą wspomagającą, wyzwalającą inicjatywę dziecka.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss – oparta na obcowaniu z muzyką klasyczną. Dzieci aktywnie słuchają tzn., wykonują ruchy rytmiczne w pozycji siedzącej, lub powtarzając proste układy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to ruchy ilustracyjne – krótkie inscenizacje związane z danym utworem. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.

Elementy pedagogiki Marii Montessori– w metodzie Montessori dzieci są uczone, że błędy to naturalna część życia człowieka – dlatego nie boją się ich popełnia. Podstawą metody jest zrozumienie, a nie zapamiętywanie. Dlatego nauka odbywa się poprzez eksperymenty i sprawdzanie, śledzenie, poszukiwanie, co angażuje dziecko w zajęcia. Ma wykształcić w dziecku samodyscyplinę, wewnętrzne poczucie celu i motywację.

Metoda Storyline – to konstruktywistyczne podejście do edukacji, gdzie dziecko jest aktywnym badaczem świata i konstruktorem wiedzy. Nauczyciel w tym ujęciu postrzegany jest jako osoba, która pomaga w uczeniu się poprzez wyzwalanie ciekawości u wychowanków, aranżowanie inspirujących sytuacji edukacyjnych, jako osoba pomagająca uporządkować nabytą wiedzę. Do zalet metody storyline można zaliczyć: holistyczne podejście, równoległą stymulację rozwoju intelektualnego, społecznego i moralnego oraz funkcję aktywizującą, prowadzącą do większej samodzielności i odpowiedzialności wychowanka za proces pozyskiwania wiedzy oraz poszukiwania kreatywnych rozwiązań.

Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana – nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Daje możliwość podejmowania ruchu zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczaniem.

Techniki parateatralne – drama, Techniki zmiany ról, Pantomima, Teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy, zabawy paluszkowe. Aktywność twórcza dziecka jest jego naturalną potrzebą biologiczną którą można  wykorzystać tworząc odpowiednie sytuacje edukacyjne. Teatr ma ogromne walory kształcące, wychowawcze oraz terapeutyczne. Uczy poczucia współodpowiedzialności, samodyscypliny, koncentracji uwagi, radzenia sobie z sytuacją stresową, ćwiczy pamięć oraz daje satysfakcję z wykonanej pracy. Jest odpowiedni dla dzieci uzdolnionych, gdyż umożliwia rozwijanie ich predyspozycji, jak też dla dzieci mających różne trudności, powoduje wzrost wiary we własne możliwości.

Metoda Porannego Kręgu – metoda ta obejmuje swym zasięgiem wszystkie zmysły: dotyk, wzrok, słuch, węch i smak. Głównym jej celem jest dostarczenie wychowankom określonej ilości bodźców, które pobudzają zmysły do działania, a co za tym idzie, stwarzają poczucie bezpieczeństwa, zaufania i radości. Fundamentem metody „Porannego Kręgu” jest otaczający nas świat przyrody, który jest źródłem podstawowych symboli: żywiołów, barw, zapachów, smaków, odgłosów, wrażeń dotykowych i termicznych, które przyporządkowane zostały określonej porze roku.

Metoda Malowania dziesięcioma palcami (Finger – Painting) – ma wiele wspólnego z naturalną skłonnością do paćkania się w substancjach o konsystencji błota. Wykorzystanie tej skłonności okazało się przydatne w terapii. Walory tej metody to: pomoc w pokonywaniu lęków, uwalnianie się od zahamowań, wzmacnianie wiary we własne siły, pobudzanie ekspresji fantastycznej oraz wartości diagnostyczne. Malowanie palcami jest wykorzystywane do nadania swobody wzorcom ruchowym, do uzyskiwania płynności ruchów. Metoda wymaga tylko przygotowania farb o sześciu kolorach oraz papieru.